Читать онлайн книгу «Шляхетны пуць» автора Владимир Пат
Шляхетны пуць
Владимир Пат
Стихи написаны простым человеком, который в разных жизненных ситуациях. Свои мысли хранил глубоко в душе. С помощью стихов нашел возможность поделиться этим. В этих стихах показаны переживания, страх, любовь, счастье, горечь, радость и…
Владимир Пат
Шляхетны пуць
Балада аб згубленым шчасцi
Дзiця, адкрыyшы толькi вочы,
Згубiла yжо сваю надзею:
Няма цяпла халоднай ноччу,
Што нават зоры халадзеюць.
Згубiла шчасце немаyляцi,
І вочы болем мiгацяць,
Бо з малаком адзiнай мацi
Ўсе атрымоyвае працяг…
*
У брудзе дзён, у чысцiнi аблокаy
Усё будзе Ён чакаць, чаго няма,
І заружовеюць заходам шчокi,
Але бяда не здолее зламаць!
Шукае Ён у сэрцы прыгажосцi,
Яму не трэба шчасця ад жыцця:
Ён yжо шаслiвым быy у маладосцi –
Цяпер не хоча болю пачуцця.
І што трэба Яму – невядома:
Агурок i гарэлкi стакан?
На душы Яго дзiyная стома
Ад старых незагоеных ран.
Сэрца болей ужо не пяе,
А Ён прагне былое вярнуць –
Гаварыць зноy, як любiць яе,
І “Кахаю цябе” зноy пачуць!..
* *
*
Матулi (Балада аб мацi)
Я слухаю, як дождж пяе,
Ты слухаеш яго таксама?
Мяне y свеце не стае,
Цябе ж даyно няма yжо, Мама..
І y памяцi яшчэ жыве
Той твар, прыгожы i халодны…
Перада мною паyстае
Твой вобраз – велiчны i родны:
Як Ты спяваеш калыханку
Свайму адзiнаму дзiцяцi,
Не спiш, бывае, i да ранку
Цi ля маёй прыснеш кравацi.
А спеy Твой, цiхi, мiлагучны,
Пяшчотай поyнiyся, бывала,-
Ты па-сапраyднаму, не штучна,
Каханне мне падаравала.
Не раз, стамiyшысь, засынала
На гэтым вось драyляным стуле…
Шкада, што ведаy Цябе мала,
Мая адзiная Матуля!..
Мяне адна Ты навучыла,
Як трэба жыць сярод людзей,
І на нябёсах Ты сачыла,
Як не стае маiх надзей.
І y Цябе было жаданне –
Калi пабачыць ту дзяyчыну,
Якую назаву каханай,
Якая стане мне адзiнай…
Ты трапiла, бясспрэчна, y Рай,
І значыць, больш нам не сустрэцца!..
Я yсё гляджу на небакрай –
І сэрца на кавалкi рвецца…
* *
*
Ідэал Мары
Лагодная няyпэyненасць у позiрке тваiм,
Яна вачыма прызывае верыць,
І не магу, шкада адмовiць iм –
Іх глыбiнi i колеру памераy.
О, дзякуй, Божа! За яе напеy,
Што веснавой парою так гучыць,
За вуснаy полымя, якое не паспеy
Я атрымаць… Яна y цiшы маyчыць:
Яна y змове з Ідэалам Мары,
А пачуццё мацнее yсё – каханне!
Чаму з табою iснуем не y пары
Мне наша Зорка скажа на свiтаннi…
Ёсць Мары Ідэал у казачнай краiне –
Я там спаткаy цябе y зорную хвiлiну.
І сэрца хай, шалёнае, загiне,
Але ты застанешся мне адзiнай…
Лагодная няyпэyненасць у рухах,
І здасца мне, што ветрам пакахала,
І дождж дазволiць яе шчасце слухаць,
Але yлюблёнаму дажджа занадта мала!..
* *
*
Забыта… Нясецца iмгненнае полымя –
Нясецца праз годы, змяняючы час.
Забiта… І лiсце на клёнах, yжо кволае,
Павольна абсыпле, ледзь плачучы, нас.
Свiтанне – i сонца yстае над азёрамi,
Асвецiць вясёлкай пануры лясок.
Цi помнiш, як былi з табою мы зорамi,
Як з вуснаy тваiх пiy кахання я сок?
Шукаем мы сэнс у жыццi бессэнсоyным,
Шукаем шляхi да чужых перамог,
А yсё, што магло б быць карысным, цудоyным,
Пакiнулi мы па-за светам дарог.
Аднойчы звярнуyся да неба yпотай:
“Цi можам мы шчасце калi атрымаць?”
“Аб шчасцi маyляе такая iстота!?
Вучыся жыццё, чалавек, паважаць!”
* *
*
Жанчына Яго Жыцця (Балада аб смерцi)
Ён не шукаy Яе па свеце –
Яна заyсёды разам з iм была,
І марылi Яны аб дзецях,
А смерць yлюблёным згоды не дала…
Імёны iх нам невядомы:
Каханы i Каханая, напэyна.
Ён для Яе быy казачным героем,
Яна была – багiня i царэyна!
“Мы разам будзем да апошняе хвiлiны
І не пакiнем тога пачуцця,
Што прымушае зваць Цябе адзiнай,” –
Так Ён казаy Жанчыне Усяго Жыцця.
Ў Яе апошнюю хвiлiну
Яе далонь са слёзьмi цалаваy,
Калi ж Анёл Яе адну пакiнуy –
Ён з болем долу на каленi паy…
*
І Ён прымусiy Сонца не свяцiць,
І Ён прымусiy Зоры ноччу спаць.
“Заyсёды буду я Цябе любiць…”,
І з iменем Каханай Ён жыццё аддаy.
* *
*
Маё Сапраyднае Каханне
Прысвячаецца Радзiме…
У роспачы дзён, на ростанi зорак
Я цябе цалаваy – ты якая на смак?
Праз цябе пiy салёных слёз мора,
Я табе прысвячаy мiлiёны падзяк.
Я кахаю твае палымяныя вочы,
Што мне зорамi свецяць у цемры людзей,
Мне не трэба нiколi нiчога апрочай:
Толькi iх цiшыня, i сузор’е надзей,
І твае валасы, што цалую yночы,
Іх пяшчоту заyсёды трымаю ля сэрца,
А yсмешка вернасцю заyсёды побач –
Песняй мiлагучнай па прасторы льецца…
А я сэрцу твайму, а я вуснам тваiм,
Што чырвонеюць моцна – да самай любовi –
І што пояць мяне смачным мёдам сваiм,
Раскажу аб каханнi на матчынай мове…
Мы сустрэлiсь з табой, каб навек разам быць,
Ты – напеy веснавы маёй сумнай душы,
Тваёй кветкi святло проста так не забыць,
І пачуцця мiж намi не бачна мяжы!
* *
*
Мяжа Пачуцця Мiж Намi
Прысвячаецца Мяжы Пачуцця
Хто бываy па-за ёй хоць аднойчы,
Той iсцiну ведае:
Паyсюдна разам з намi крочыць
Каханне з бедамi.
Я ведаю сваёй душы мяжу:
Я так баюся!
Я ад iльда твайго дрыжу,
Інакш – прымусiш…
*
За мяжой пачуцця засталося Каханне –
Усё, чаму я свiй лёс прысвяцiy…
Нечакана прыйшло гэта наша расстанне,
Пачуццё, быццам восенню лiсце, трымцiць.
За мяжой пачуцця засталося трымценне,
І нiчога не чуць, акрамя цiшынi.
Скiнь да долу сваё yсё адзенне
І няyпэyнена руку маю ты кранi,
Каб вярнуцца iзноy да балючага, роднага,
Разбурыць памiж намi пачуцця мяжу.
Я слухаць прагну ручая лагоднага –
Пра голас твой yжо з-за мяжы пiшу…
Ўзрасла мяжа мiж намi пачуцця,
Цяпер нянавiсць поyнiць вочы тыя,
Што каштавалi больш yсяго жыцця,
Што роднымi былi, былi святымi…
*
Я па-за ёю не бываy пакуль,
Бо дзесьцi ёсць яшчэ агеньчык пачуцця,
Бо апынуyшыся, не вернешся адтуль.
А лiсты мае y цiшыню ляцяць…
* *
*
Спадарыня Маёй Душы
Той, што стала мне адзiнай…
Ты – суседка майго пачуцця,
Ты – пралеска i подых Сусвету,
Ты – матуля Любовi Жыцця,
Позiрк ветру, Прынцэса паэта.
Нараджэнне зiмовага цуда –
Першы снег – мы сустрэлi з Табою.
Я малю Сарамлiвага Муду,
Каб пазбавiy кахання i болi.
Мы з Табой размаyлялi без мовы:
Для мяне тое была, як свята!
А адказ Твой быy лёдам зiмовым…
Чараyнiца, пазбаy мяне кратаy!!!
Зорка y небе павiнна быць Ёй:
Можа, Ты – прыгажуня-Венера?
О, Душы Спадарыня Маёй,
Ну навошта Табе я паверыy?!
Кветкай Ты зачаруеш паэта –
Што Табе я магу адказаць?
На зямлю з неба кiнуцца дзе-та
Або лёс свой з Табою звязаць!..
Ты – суседка майго пачуцця,
Ты – пралеска i подых Сусвету.
Слёзы снегам да сэрца зляцяць,
Бо – Спадарыня Сэрца Паэта…
* *
*
Радзiма
Беларусi…
Лясы, пагоркi i лугi,
Блакiтныя азёры-вочы –
Вось край той мiлы, дарагi,
З якiм жыццё yсё буду побач!
Тут гор няма, па восем тысяч метраy,
І акiян не абмыае берагi,
Але нiдзе няма такога ветру,
Нiдзе не пахнуць так жытнёвыя стагi!
Няма нiводнага тут цуда свету –
Няхай няшчасце гэта нас мiне!
Але натхняе штось спрадвек паэтаy:
Купалу, Цётку, Багдановiча! Мяне…
Напэyна, сiнь Радзiмы неба,
Пралесак водар, жаваранак звонкi
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=68828745) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
Владимир Пат
Стихи написаны простым человеком, который в разных жизненных ситуациях. Свои мысли хранил глубоко в душе. С помощью стихов нашел возможность поделиться этим. В этих стихах показаны переживания, страх, любовь, счастье, горечь, радость и…
Владимир Пат
Шляхетны пуць
Балада аб згубленым шчасцi
Дзiця, адкрыyшы толькi вочы,
Згубiла yжо сваю надзею:
Няма цяпла халоднай ноччу,
Што нават зоры халадзеюць.
Згубiла шчасце немаyляцi,
І вочы болем мiгацяць,
Бо з малаком адзiнай мацi
Ўсе атрымоyвае працяг…
*
У брудзе дзён, у чысцiнi аблокаy
Усё будзе Ён чакаць, чаго няма,
І заружовеюць заходам шчокi,
Але бяда не здолее зламаць!
Шукае Ён у сэрцы прыгажосцi,
Яму не трэба шчасця ад жыцця:
Ён yжо шаслiвым быy у маладосцi –
Цяпер не хоча болю пачуцця.
І што трэба Яму – невядома:
Агурок i гарэлкi стакан?
На душы Яго дзiyная стома
Ад старых незагоеных ран.
Сэрца болей ужо не пяе,
А Ён прагне былое вярнуць –
Гаварыць зноy, як любiць яе,
І “Кахаю цябе” зноy пачуць!..
* *
*
Матулi (Балада аб мацi)
Я слухаю, як дождж пяе,
Ты слухаеш яго таксама?
Мяне y свеце не стае,
Цябе ж даyно няма yжо, Мама..
І y памяцi яшчэ жыве
Той твар, прыгожы i халодны…
Перада мною паyстае
Твой вобраз – велiчны i родны:
Як Ты спяваеш калыханку
Свайму адзiнаму дзiцяцi,
Не спiш, бывае, i да ранку
Цi ля маёй прыснеш кравацi.
А спеy Твой, цiхi, мiлагучны,
Пяшчотай поyнiyся, бывала,-
Ты па-сапраyднаму, не штучна,
Каханне мне падаравала.
Не раз, стамiyшысь, засынала
На гэтым вось драyляным стуле…
Шкада, што ведаy Цябе мала,
Мая адзiная Матуля!..
Мяне адна Ты навучыла,
Як трэба жыць сярод людзей,
І на нябёсах Ты сачыла,
Як не стае маiх надзей.
І y Цябе было жаданне –
Калi пабачыць ту дзяyчыну,
Якую назаву каханай,
Якая стане мне адзiнай…
Ты трапiла, бясспрэчна, y Рай,
І значыць, больш нам не сустрэцца!..
Я yсё гляджу на небакрай –
І сэрца на кавалкi рвецца…
* *
*
Ідэал Мары
Лагодная няyпэyненасць у позiрке тваiм,
Яна вачыма прызывае верыць,
І не магу, шкада адмовiць iм –
Іх глыбiнi i колеру памераy.
О, дзякуй, Божа! За яе напеy,
Што веснавой парою так гучыць,
За вуснаy полымя, якое не паспеy
Я атрымаць… Яна y цiшы маyчыць:
Яна y змове з Ідэалам Мары,
А пачуццё мацнее yсё – каханне!
Чаму з табою iснуем не y пары
Мне наша Зорка скажа на свiтаннi…
Ёсць Мары Ідэал у казачнай краiне –
Я там спаткаy цябе y зорную хвiлiну.
І сэрца хай, шалёнае, загiне,
Але ты застанешся мне адзiнай…
Лагодная няyпэyненасць у рухах,
І здасца мне, што ветрам пакахала,
І дождж дазволiць яе шчасце слухаць,
Але yлюблёнаму дажджа занадта мала!..
* *
*
Забыта… Нясецца iмгненнае полымя –
Нясецца праз годы, змяняючы час.
Забiта… І лiсце на клёнах, yжо кволае,
Павольна абсыпле, ледзь плачучы, нас.
Свiтанне – i сонца yстае над азёрамi,
Асвецiць вясёлкай пануры лясок.
Цi помнiш, як былi з табою мы зорамi,
Як з вуснаy тваiх пiy кахання я сок?
Шукаем мы сэнс у жыццi бессэнсоyным,
Шукаем шляхi да чужых перамог,
А yсё, што магло б быць карысным, цудоyным,
Пакiнулi мы па-за светам дарог.
Аднойчы звярнуyся да неба yпотай:
“Цi можам мы шчасце калi атрымаць?”
“Аб шчасцi маyляе такая iстота!?
Вучыся жыццё, чалавек, паважаць!”
* *
*
Жанчына Яго Жыцця (Балада аб смерцi)
Ён не шукаy Яе па свеце –
Яна заyсёды разам з iм была,
І марылi Яны аб дзецях,
А смерць yлюблёным згоды не дала…
Імёны iх нам невядомы:
Каханы i Каханая, напэyна.
Ён для Яе быy казачным героем,
Яна была – багiня i царэyна!
“Мы разам будзем да апошняе хвiлiны
І не пакiнем тога пачуцця,
Што прымушае зваць Цябе адзiнай,” –
Так Ён казаy Жанчыне Усяго Жыцця.
Ў Яе апошнюю хвiлiну
Яе далонь са слёзьмi цалаваy,
Калi ж Анёл Яе адну пакiнуy –
Ён з болем долу на каленi паy…
*
І Ён прымусiy Сонца не свяцiць,
І Ён прымусiy Зоры ноччу спаць.
“Заyсёды буду я Цябе любiць…”,
І з iменем Каханай Ён жыццё аддаy.
* *
*
Маё Сапраyднае Каханне
Прысвячаецца Радзiме…
У роспачы дзён, на ростанi зорак
Я цябе цалаваy – ты якая на смак?
Праз цябе пiy салёных слёз мора,
Я табе прысвячаy мiлiёны падзяк.
Я кахаю твае палымяныя вочы,
Што мне зорамi свецяць у цемры людзей,
Мне не трэба нiколi нiчога апрочай:
Толькi iх цiшыня, i сузор’е надзей,
І твае валасы, што цалую yночы,
Іх пяшчоту заyсёды трымаю ля сэрца,
А yсмешка вернасцю заyсёды побач –
Песняй мiлагучнай па прасторы льецца…
А я сэрцу твайму, а я вуснам тваiм,
Што чырвонеюць моцна – да самай любовi –
І што пояць мяне смачным мёдам сваiм,
Раскажу аб каханнi на матчынай мове…
Мы сустрэлiсь з табой, каб навек разам быць,
Ты – напеy веснавы маёй сумнай душы,
Тваёй кветкi святло проста так не забыць,
І пачуцця мiж намi не бачна мяжы!
* *
*
Мяжа Пачуцця Мiж Намi
Прысвячаецца Мяжы Пачуцця
Хто бываy па-за ёй хоць аднойчы,
Той iсцiну ведае:
Паyсюдна разам з намi крочыць
Каханне з бедамi.
Я ведаю сваёй душы мяжу:
Я так баюся!
Я ад iльда твайго дрыжу,
Інакш – прымусiш…
*
За мяжой пачуцця засталося Каханне –
Усё, чаму я свiй лёс прысвяцiy…
Нечакана прыйшло гэта наша расстанне,
Пачуццё, быццам восенню лiсце, трымцiць.
За мяжой пачуцця засталося трымценне,
І нiчога не чуць, акрамя цiшынi.
Скiнь да долу сваё yсё адзенне
І няyпэyнена руку маю ты кранi,
Каб вярнуцца iзноy да балючага, роднага,
Разбурыць памiж намi пачуцця мяжу.
Я слухаць прагну ручая лагоднага –
Пра голас твой yжо з-за мяжы пiшу…
Ўзрасла мяжа мiж намi пачуцця,
Цяпер нянавiсць поyнiць вочы тыя,
Што каштавалi больш yсяго жыцця,
Што роднымi былi, былi святымi…
*
Я па-за ёю не бываy пакуль,
Бо дзесьцi ёсць яшчэ агеньчык пачуцця,
Бо апынуyшыся, не вернешся адтуль.
А лiсты мае y цiшыню ляцяць…
* *
*
Спадарыня Маёй Душы
Той, што стала мне адзiнай…
Ты – суседка майго пачуцця,
Ты – пралеска i подых Сусвету,
Ты – матуля Любовi Жыцця,
Позiрк ветру, Прынцэса паэта.
Нараджэнне зiмовага цуда –
Першы снег – мы сустрэлi з Табою.
Я малю Сарамлiвага Муду,
Каб пазбавiy кахання i болi.
Мы з Табой размаyлялi без мовы:
Для мяне тое была, як свята!
А адказ Твой быy лёдам зiмовым…
Чараyнiца, пазбаy мяне кратаy!!!
Зорка y небе павiнна быць Ёй:
Можа, Ты – прыгажуня-Венера?
О, Душы Спадарыня Маёй,
Ну навошта Табе я паверыy?!
Кветкай Ты зачаруеш паэта –
Што Табе я магу адказаць?
На зямлю з неба кiнуцца дзе-та
Або лёс свой з Табою звязаць!..
Ты – суседка майго пачуцця,
Ты – пралеска i подых Сусвету.
Слёзы снегам да сэрца зляцяць,
Бо – Спадарыня Сэрца Паэта…
* *
*
Радзiма
Беларусi…
Лясы, пагоркi i лугi,
Блакiтныя азёры-вочы –
Вось край той мiлы, дарагi,
З якiм жыццё yсё буду побач!
Тут гор няма, па восем тысяч метраy,
І акiян не абмыае берагi,
Але нiдзе няма такога ветру,
Нiдзе не пахнуць так жытнёвыя стагi!
Няма нiводнага тут цуда свету –
Няхай няшчасце гэта нас мiне!
Але натхняе штось спрадвек паэтаy:
Купалу, Цётку, Багдановiча! Мяне…
Напэyна, сiнь Радзiмы неба,
Пралесак водар, жаваранак звонкi
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=68828745) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.