Jakkals Vrou In Rooi
Dawn Brower
JAKKALS VROU IN ROOI
DAWN BROWER
Hierdie boek word opgedra aan my familie. Ek is lief vir julle almal
INHOUD
ERKENNINGS (#u6e79b989-af5e-57ef-b12d-cc8fe73e02f1)
1. Hoofstuk Een (#u081e6c3d-013b-55a5-a2d2-6a611989adfd)
2. Hoofstuk Twee (#u2c1fbb3a-58ee-5f38-8b05-1fc2b0e27bdb)
3. Hoofstuk Drie (#udb717643-f436-5216-b286-12e176c3ac47)
4. Hoofstuk Vier (#u9eff5d08-5b3f-56a7-985c-be77384714e1)
5. Hoofstuk Vyf (#u9ee4d3f5-822e-586f-a923-2b81e2ebbda1)
6. Hoofstuk Ses (#ub7f2692b-daee-5642-87f8-bec34dc3e3a6)
7. Hoofstuk Sewe (#u0607b512-b07d-51c3-9b44-ec74e7b79aa0)
8. Hoofstuk Agt (#u13e06f4f-5c67-576e-a7c1-7ecbe2f08552)
9. Hoofstuk Nege (#ub45ddf22-0f71-53aa-a2e8-9370e6fffec9)
10. Epiloog (#ua233698d-110b-52e9-b5ce-d064f1a8edf3)
Nawoord (#u333b99ce-5c4a-5e53-8eba-9d038c6674a0)
Oor Die Skrywer (#u659227f9-04ab-5cfb-88f8-09ab655c2829)
Kort Beskrywing:
Om haar droom op te gee is die laaste ding wat sy wil doen, maar sy sal dalk moet kies tussen haar droom en die man sonder wie sy nie kan lewe nie.
Volledige Boek Beskrywing:
Collin Evans, Die Graaf van Frossly word forseer om na sy voorvaderlike landgoed terug te keer na jare wat hy die verantwoordelikheid vermy het. Sy landgoed bestuurder het bedank en dis nou sy werk om te verseker sy huurders en werkers ly nie onder sy verwaarlosing nie.
Hy het nooit verwag om ‘n verloklike vrou wat hom om elke hoek en draai uitlok te vind nie.
Nadat ‘n skandaal uitbars word Dame Charlotte Rossington platteland toe gestuur om by ‘n oujongnooi tante te gaan bly. Wat haar vader glad nie besef nie, is dat dit juis haar doel was. Sy haat die Londen samelewing en wil ‘n roman skryf en die seisoen verhoed daardie strewe. Terwyl sy kuier, kruis haar pad met die Graaf van Frossly. Hy is aantreklik soos die sonde self en een van die goddelooslikste skurke wat sy al ooit teëgekom het. Sy is aangetrokke tot hom en eindig meer op in sy arms as agter haar skryftafel.
Om haar droom op te gee is die laaste ding wat sy wil doen, maar sy sal dalk moet kies tussen haar droom en die man sonder wie sy nie kan lewe nie.
Outeur Biografie:
Ek skryf histories, kontemporêr en tyd reis romanne met ‘n paar ekstra goedjies hier en daar buite daardie genres.
USA TODAY Top verkoper outeur, DAWN BROWER skryf beide historiese en kontemporêre romanne. Daar is altyd stories in haar brein en sy het nooit gedink sy kan dit laat leef nie. Daardie kreatiwiteit het nou ‘n kraan gekry.
In haar kindertyd was sy die enigste dogter uit ses kinders. Sy is ‘n enkel ma van twee tiener seuns en daar is nooit ‘n dooie oomblik in haar lewe nie. Boek lees is haar gunsteling tydverdryf en sy hou van alle genres.
Vir meer informasie oor nuwe vrystellings of om Dawn Brower te kontak, besoek haar webtuiste: autherdawnbrower.com.
Hierdie boek is alles fiksie. Name, karakters, plekke en insidente is produkte van die skrywer se verbeelding of is fiktief gebruik en moenie as reëel beskou word nie. Enige ooreenkoms met regte plekke of tonele, organisasies of persone, lewend of dood, is heeltemal toevallig.
The Vixen In Red 2020 Kopiereg (c) Dawn Brower
Voorblad Kunstenaar en redigering: Victoria Miller
Alle regte voorbehou. Geen deel van hierdie boek mag gebruik word om of elektronies herproduseer of gedruk word sonder die toestemming van die outeur nie, behalwe in die geval van kort aanhalings in resensies.
ERKENNINGS
Spesiale dank aan Victoria Miller wie my gehelp het om hierdie boek blink te vryf en so ‘n pragtige kunswerk vir die voorblad te skep. Ek sou dit nie sonder jou kon voltooi nie.
Elizabeth Evans, jy is net so belangrik. Sonder jou ondersteuning sou ek dalk nie die motivering kon vind om voort te kan gaan nie en sommige dae is dit moeiliker as ander om myself te herinner hoeveel skryf vir my beteken. Dankie dat jy is wie jy is en dat jy deel van my lewe is.
HOOFSTUK EEN
Die son skyn helder in die lug en die wind waai liggies oor Dame Charlotte Rossington se gesig. Die tuin by haar vader, die Markies van Seabrook, se Londense huis het net begin blom. Hulle was maar nog net botsels, maar hulle het beloftes gemaak om pragtige blomme te word wanneer hulle hul piek bereik. Sy het haar hand uitgesteek en haar vingers oor die klein blommetjies laat gly en geglimlag.
“Is jy seker hierdie plan van jou is wys?” het haar beste vriendin, Lady Pearyn Treedale, gevra. Haar donker lokke was vasgesteek in ‘n ingewikkelde bolla, maar ‘n paar slierte het losgekom in die wind. Haar blou oë was dieselfde kleur as die lug. Sy was ‘n ware skoonheid en eendag sal sy ‘n Dame wees, as haar verloofde hom ooit verwerdig om terug te kom na Engeland. Pearyn het nie gelyk of sy omgee dat hy nie daar is nie, of ten minste is dit wat sy gereeld genoeg verkondig aan Charlotte ... Sy geniet die samelewing sonder dat dit pla om ‘n vryer te vind. In sommige opsigte het Charlotte haar beny. Sy wou baie graag nie deelneem aan enige gebeurtenisse nie.
“Dis die enigste manier wat ek my moeder kan laat verstaan wat ek wil hê. Haar enigste begeerte is om my getroud te sien en babas te kry.” Charlotte het haar neus teensinnig opgetrek. “Ek het meer verlange en begeertes as wat gevind kan word in troubeloftes en jare se getroude lewe. Sy het miskien geluk gevind by my vader, maar ek verkies baie meer as liefde om my toekoms te onderhou.” Miskien eendag sal sy nie omgee dat ‘n man haar hart steel nie, maar nie vir ‘n lang tyd nie. Charlotte wil tyd alleen hê om te ontdek wie sy is diep binne haar en sy wil skryf. Sy het so baie idees en sy wil tyd hê om hierdie stories binne haar op papier te kry. Om hierdie stories met die wêreld te deel is haar grootste droom. Sy gaan dit nie kan doen as haar moeder haar forseer om deel te neem aan die Seisoen nie.
Pearyn het haar asem diep ingetrek. “Ek verstaan. Regtig, maar ek kan nie help om te wens daar was ‘n beter manier nie.” Sy het haar mond in ‘n frons vertrek. Dit was nie ‘n mooi gesig op daardie pragtige gelaat nie. “Die skandaal...”
“Is die rede hoekom ek dit doen,” het sy haar vriendin herinner. “My moeder sal dan geen ander keuse hê nie. Sy sal moet toegee dat ek na Seabrook terugkeer. Daar kan ek die skandaal afweer en ek sal in vrede gelos word om my eerste roman te skryf. Dit sal werk, ek weet dit sal.” Haar moeder, Rosanna, die Markiesin van Seabrook, sal woedend wees.
“Ek hou nog steeds nie daarvan nie. Met jou by Seabrook, sal ek alleen wees hier in Londen die hele Seisoen. Ek sal jou mis,” het Pearyn gesug. “En met jou in afsondering, sal jou moeder nie soos gewoonlik ‘n huisparty hou nie. Die een by Weston Manor sal ook buite bereik vir jou wees. Dit voel net ekstreem.” Sy het haar hand op haar heup geplaas en haar kop gekantel. “Is die skryf van jou boek dit werd om alle sosiale interaksie te verruil vir maande se afsondering?”
Charlotte het haar kop flink geknik. “Ja, ja en ja,” het Charlotte gesê. Net die gedagte van haar alleen om te skryf .... het haar hart met geluk gevul. “Dit sal nie so sleg wees nie. Ons kan nog steeds vir mekaar skryf en ek het my familie. Wel, my Vader en Moeder. Ek is nie seker wat Rhys sal besluit om te doen nie. Hy mag dalk tyd spandeer in Londen saam met sy vrou.”
Voor haar broer Rhys, Die Graaf van Carrick, getrou het met Gravin Hyacinth, was Charlotte opgewonde oor die idee van balle, aande uit, musiek blyspelle – enigiets wat die samelewing aangebied het, by te woon. Haar jong hart het dit gesien as ‘n geleentheid, en in sommige maniere was dit. Die eerste jaar was wonderlik. Totdat sy gedink het sy het verlief geraak en die kalant haar hart gebreek het. Van toe af wou sy nie meer iemand vind nie. Dit het te seer gemaak toe die man van haar drome haar brose hart verbrokkel het. Sy sal veel eerder beheer neem oor haar lewe en hierdie skandaal was die eerste stap.
Pearyn het haar vingers op die bankie getrommel terwyl Charlotte in die tuin paadjie op en af geloop het. “Ek veronderstel jy wil hê ek moet jou vergesel op hierdie strewe van jou.”
“Ek sal daarvan hou as jy sou,” sy het opgehou loop, Pearyn se blik ontmoet, en gesê, “Dit gee my verklaring geloofwaardigheid.” Die rykes en beroemdes sal in elk geval notisie neem van Charlotte, maar saam met Pearyn sal hulle die aandag kan trek van enige heer wat ongelukkig naby is. In ag geneem dat sy verloof is, het dit hulle almal nader getrek. Hulle het gedink hulle kan haar dalk oortuig om haar verlowing te verbreek. Wat hulle nie verstaan nie was dat sy daarvan gehou het om verloof te wees, maar Pearyn het eintlik geen begeerte gehad om te trou nie. Sy wou nie liefde enigsins meer hê as Charlotte nie.
“Goed dan,” het sy ingestem. “Ek sal bly wees om jou te help om jouself te ruïneer.” Sy het diep gesug. “Dis alles eintlik dramaties. Ek hoop net die eindresultaat is waarvoor jy hoop. Ek sal dit haat as hierdie uitgebreide plan van nul en gener waarde is.”
“So het jy nou al verskeie kere gesê.” Charlotte het gegrinnik. “Jy is waarlik die beste vriendin wat ‘n dame kan hê.” Toe klap sy opgewonde haar hande. “Ek kan nie wag nie.”
“Ek kan,” het Pearyn droog gesê. “As dit eers gedoen is sal ek jou sekerlik eers weer oor die Kersseisoen sien.”
“Moenie suur wees nie,” het Charlotte haar getugtig. “Dit is onbetaamlik.”
“Nou klink jy soos jou moeder,” het Pearyn onsmaaklik gesê. “Ek dink nie jy is so verskillend soos jy beweer nie.”
Hulle het dalk ‘n klompie ooreenkomste, maar nie veel nie. “Ons lyk nie eers veel na mekaar nie. My kleur is meer soos my vader s’n.” Haar hare het dieselfde goue tint as haar vader s’n, maar haar oë is ‘n blou skakering iewers tussen haar moeder en haar vader s’n. Selfs haar broer het ook meer soos haar vader gelyk. “Moeder het gereeld genoeg daaroor gekla. Sy het eenkeer gesê dat as sy nie geboorte geskenk het aan ons nie sou sy nie geglo het ons is haar kinders nie. Dit was baie kras van haar om dit hardop te noem.” Sy het gegiggel. “Maar om regverdig te wees, ons was nogal stoute kabouters op daardie stadium.”
“Daaraan twyfel ek nie,” het Pearyn geantwoord. “Jy kan nogal ‘n feeks wees van tyd tot tyd.” Sy het haar blik vernou. “Na hierdie storie, gaan hulle jou meer sien as ‘n jakkals vrou. Is jy voorbereid op al die negatiewe geskinder?”
Sy het lank en hard hieroor gedink. Charlotte sal nie geniet wat sommiges openlik oor haar sal sê nie. Sommige kommentaar sal selfs .... steek. “Dit sal niks wees wat genot voorstel nie, maar ek glo ek dan selfs die felste kritiek deurstaan.” Meeste daarvan sal van haar eie moeder se skerp tong afrol. “As ek eers terug is by Seabrook, sal ek nie nodig hê om deel daarvan te wees nie. So ek kan maak asof hulle absoluut niks sê nie. Ek sal in vrede my skryfwerk doen en die hele skandaal vergeet. Ek sal orraait wees.” Sy het vir Pearyn geglimlag. “Ek waardeer jou kommer oor my welstand baie.”
“Aangesien jy bedank het,” het Pearyn begin, “beter ons begin voorberei vir hierdie skandaal van jou. Ek sal stalle toe gaan en ons perde regkry. Ontmoet my daar wanneer jy jou klerekas aanpassings gemaak het.”
“Perfek,” het Charlotte gesê. “Ek sal jou by die stalle oor twintig minute ontmoet. Dit behoort my nie lank te neem nie. Ons moet weg wees van die huis en in Hyde Park voor my ouers terugkeer van hulle middagete by die Hertog en Hertogin van Weston.”
“Toe,” het Pearyn gesê en met haar hand gewaai. “Daar is nie tyd om te verloor nie.”
Charlotte het huis toe genael en met die trappe op gehardloop na haar slaapkamer. Daar het sy haar rok, onderrok en onderklere afgestroop. Toe het sy ‘n paar van haar broer se ou broeke aangetrek saam met ‘n linne help, onderbaadjie en baadjie. Sy was gelukkig genoeg om ‘n ou paar rystewels ook te vind. Charlotte het haar hare laat los kom en dit gevleg, toe in ‘n knoop gedraai in haar nek. Toe haar hare vas was, het sy ‘n manshoed op haar kop gesit. As dit nie vir haar boesem en kurwes was nie, sou sy maklik as man gesien kon word, as mens vinnig kyk. Tevrede met haar handewerk, het sy met die trappe af gehardloop, versigtig sodat niemand haar sien nie, en toe uitgegaan stalle toe.
Pearyn het reeds op haar perd gesit en ‘n stalkneg het die teuels van Charlotte se merrie vasgehou. Sy het hom nie gevra om haar te help om op die perd te klim nie. Sy het Pearyn gevra om vir haar ‘n gewone saal op te saal en was bly om te sien die kneg het haar instruksies gevolg. Charlotte het na die blok toe geloop en self op haar perd geklim. Broeke was so bevrydend! Sy sou moes maniere uitdink om dit meer te dra. Sy kan soos ‘n man ry en nie bekommerd wees oor ‘n kantsaal nie. Sy het na Pearyn gedraai en gevra, “Is jy reg?”
“Neem ons ‘n chaperone?”
“Dit sal die doel ondermyn, of hoe?” Sy het aan haar onderlip gekou. “Is jy bekommerd oor jou reputasie?” Charlotte wou nie haar vriendin enigsins benadeel nie.
“Ek sal orraait wees, maak nie saak hoe nie,” het Pearyn haar vertel. “Ek bekommer nie oor ‘n goeie maat nie. Ek rol in die geld en ek het ‘n verloofde, as hy besluit dat om die kontinent deur te reis raak vervelig en kom terug Engeland toe. Ek was onseker hoeveel van ‘n skandaal jy wil veroorsaak, dis al.”
“Wel, as jy nie omgee nie...”
“Ek gee nie om nie,” het Pearyn Charlotte verseker, dan ‘n knie in die kant van haar perd gedruk en die merrie laat loop. Charlotte het dieselfde gedoen en toe het hulle hul pad na Hyde Park gevind.
Hulle het vir die grootste deel van die pad nie gepraat nie. Charlotte was te senuagtig om woorde te vind. So ver het alles verloop volgens plan. Die res moes volg. Anders, was die hele skema vir niks. Sy het haar lippe angstig teen mekaar gedruk terwyl sy langs Pearyn ry. Uiteindelik het hulle die park bereik en die perde op die regte pad gestuur. Hyde Park was die plek om gesien te word, en ‘n groot deel van die ‘ton’ het hier kom stap of ry in die laatmiddae. Daar was dalk nie so baie in die tuin soos gewoonlik nie, maar dit was grootliks omdat die Seisoen nog nie in volle swang was nie. Vroeg in die lente was nog vroeg, omdat die meeste nie voor Mei sal terug wees nie. Steeds was daar genoeg van die opper kors in Hyde Park vir Charlotte se doel.
“Kyk hulle vir ons?” het sy hard aan Pearyn gefluister.
“O ja,” het sy haar verseker. “Daar is nogal ‘n paar besprekings en ‘n paar kyke, en vingers wat wys in jou rigting.
Sy het dit gehaat om die middelpunt van aandag te wees. Charlotte wou nooit die bella van die bal wees nie. Dit haar baie beter gepas as sy net ‘n paar rondtes kon dans en dan kon verdwyn na die biblioteek toe. Partymaal kon ‘n bal pret wees, maar sy het dit meermale gehaat. “Goed so.” Die inkom van skinderbekke sou verseker dat sy gesien word by Seabrook teen die einde van die week....miskien vroeër.
“Jy was reg,” het Pearyn gesê. “Die dra van mansklere het definitief hul aandag getrek. Miskien meer as wat jy verwag het.” Daar was ‘n bietjie ontsag in haar stem terwyl sy deur die park kyk. “Wil jy nog steeds een maal reg rondom ry?”
“Ja,” het sy gesê. “Dit moet volledig wees.”
Al het sy begin wonder of sy haar verstand verloor het. Hoe verder hulle deur die park ry, hoe meer lede van die ton het begin praat... en hard. Sy het ‘n klompie onvriendelike woorde gehoor wat sy wens sy het nooit gehoor nie. Charlotte het haarself herinner dat dit was wat sy wou gehad het, maar dit het nie minder seer gemaak nie...
Hulle het die einde van die paadjie bereik en die uitgang was uiteindelik in sig. Sy het gevries. Haar ouers het daar by die park saam met die Hertog en Hertogin van Weston, die park binne gestap. Charlotte het nie daardie uitkoms verwag nie. Sy het gedink sy sal tyd hê om huis toe te gaan en ander klere aan te trek en dan die geskinder hulle laat bereik. Haar ma se oë het gerek en haar pa het na haar gedraai. Sy oë het teleurstelling geglinster. Dit het seerder gemaak as die harde woorde. Sy het dit gehaat om vir haar pa onaanvaarbaar te wees...
Charlotte het hard gesluk en haar kop hoog gehou. Die tyd om om te draai was verby die oomblik toe sy die tuinhuis verlaat het in ‘n mansbroek. Sy het dit aspris gedoen en nou moet sy die prys daarvoor betaal ... wat dit ook al mag wees.
HOOFSTUK TWEE
Die kommosie in die park moes Collin, die Graaf van Frossly, se aandag getrek het. Normaalweg sou dit, maar hy het te veel in sy gedagtes gehad. Hy het in die park in gery, meer uit gewoonte as wat hy enige begeerte daarvoor gehad het. Sy hings het geblaas en sy kop gelig asof hy vir ‘n nabye perd knik. Dit het hom geamuseer. Het die twee ‘n soort groet gedeel?
Collin het sy teuels ingetrek en sy perd tot stilstand gebring. Sy goeie vriend, Cameron, Die Heer van Partridgdon, het langs hom gestop. Hulle het saam gery in gesamentlike stilte. Nie een van hulle het veel te sê gehad nie en was gemaklik daarmee om nie te gesels nie. Die graaf is terug in Engeland na ‘n kort reis. Cameron was meer uit die land as tuis – sy manier om die huwelik te vermy wat sy familie hom gedwing het om mee in te stem. As hy nie het nie, sou die Heerdom geruïneer gewees het. Die verlowing het vroeë fonds uit die meisie se bruidskat om dit te volhou. Cameron het die kontrak gehaat en die idee om te trou met ‘n vrou aan wie hy verbind was nou al vir twee dekades. Sy was maar ‘n kind toe hulle die kontrak geteken het.
Collin se situasie het nie veel beter voorgekom nie...
“Waaroor dink jy gaan daardie voorval?” het Cameron die stilte gebreek.
Hy het sy skouers gelig. “Ek is seker ons wil nie weet nie. Dit is dalk deurweek met drama en nie een van ons wil deel daarvan word nie.”
“Jy is dalk reg,” het Cameron saamgestem. Hy het sy oë vernou en oor die park gestaar. “Die een meisie lyk bekend.”
Collin het ook in die rigting van die kommosie gekyk. Hy het nie die twee dames herken nie. Hy het gefrons. “Dra die blonde meisie ‘n broek?”
Wat het die dame gedink? Hy kon nie aan een rede dink hoekom ‘n vrou so braaf sou wees nie. Al moet hy erken hy was nogal nuuskierig oor haar nou. Wat was die rede? Het sy gehoop om ‘n heer se aandag te trek? Dit was nog steeds nie die regte manier om op te tree nie. As sy gehoop het om aandag te trek, het sy dit verseker reg gekry, maar hy twyfel of dit die tipe is wat sy wou hê. Sy sal elke helsem en skelm in die ton se aandag trek.
“Sowaar,” het Cameron gesê. “Ken jy hulle?”
Hy het sy kop geskud. “Ek probeer om uit die beleefde samelewing te bly. My suster sal hulle dalk herken. As sy hier was, sou ek gevra het.” Sy suster, Kaitlin, was nou al vir vyftien jaar gelukkig getroud met die Graaf van Shelby. Haar drie kinders het haar goed besig gehou ... twee seuns en ‘n pragtige dogter. “Maar sy is nie beskikbaar nie, as ek moes raai.” Hy het na Cameron gedraai. “Hoekom, is jy geïnteresseerd?”
Cameron het gefrons. “Die ander dame,” het hy begin. “Nie die een in die broek nie,” het hy verklaar. “Sy is dalk my verloofde.”
“Aha,” het Collin gesê, wat skielik verstaan. “Ons beter dan haastig raak. Sal nie werk as sy besef jy is in Engeland nie, sal dit?”
“Nee,” het hy saamgestem en gefrons. “Sy’s liefliker as wat ek onthou.” Die laaste deel was gemompel, maar Collin het dit nogtans gehoor.
Het hierdie klein uittog Cameron iets gegee om oor te dink? Die donkerkop meisie was inderdaad pragtig. Ten minste wat hy van haar kon sien. Maar die blonde meisie .... die waaghalsige een ... iets omtrent haar het hom geïnteresseer. Die feit dat hy elke kurwe kon sien wat in daardie broek uitgewys word het nie veel vir die verbeelding oorgelaat nie. Sy het nie hierdie skema van haar deurdink nie. Elke opregte man sal haar kenmerke aantreklik vind en Collin was ver van heilig af.
“O, nee,” het Collin gesê toe die Hertog en Hertogin van Weston, saam met die Markies en Markiesin van Seabrook, die park binne loop. Eers toe het hy besef presies wie die blonde meisie was, of belangriker, wie haar ouers is. “Die kommosie gaan nou sleg uitdraai.”
Cameron het ‘n wenkbrou gelig. “Ek verstaan nie.”
“Ek glo die Markies van Seabrook se vrou gaan nou haar enigste dogter se nek omdraai.” Cameron het nou na die twee pare mense gekyk en toe weer na die twee meisies wat die kommosie veroorsaak.
“Aha,” het sy vriend gesê en gegrinnik. “Dit mag dalk die moeite werd wees om te sit en kyk hoe die toneel uitspeel.” Hy het sy kop geskud. “Nie seker of ek dit wil waag nie. Dis jammer ons kan nie bly nie.”
“Waar,” het Collin saamgestem. “Die Hertogin van Weston mag dalk bewys sy het ‘n rede om kwaad te wees. Sy leer my niggie, Marion, bietjie mediese praktyke en sy is nie wat die ton beskou as ‘n tipiese dame nie. Sy het meer ... progressiewe idees.”
Cameron het gesug. “Dis beter dat ons haastig raak. Die ton is te besig om te skinder oor wat voor hulle gebeur, so ons kan ‘n vinnige ontsnapping maak.”
“Lei die weg,” het Collin gesê.
Hy sal veel eerder terugkeer na sy Oom Charles, die Graaf van Coventry, se huis. Hy moet gaan dink hoe om sy huidige situasie te hanteer. As Cameron nie onverwags opgedaag het nie, sou hy in die studeer kamer gebly het en die leggers van sy eiendom deurgegaan het. Sy eiendom bestuurder het genoeg gehad en verdwyn en van wat hy vertel is, het die man alles in ruïnes gelos. Hy het fondse uit die boedel gesif en niks van die herstelwerk gedoen nie. Collin sal dalk na Peacehaven moet reis en in sy herehuis gaan bly totdat alles gedoen is na sy sin. Hy kan niemand anders daarmee vertrou nie.
Collin moet nog met die polisie praat oor om die man te soek. Hy het dit gehaat dat hy in London geleef het, en ‘n hoë lewe geleef het, terwyl hy skoon besteel is. Wat ‘n gek was hy nie. Hy moes al lankal na sy eiendom toe gegaan het. As daar nie soveel pyn betrokke was oor sy erfhuis nie, sou hy. Hy was nog nooit weer op Peacehaven vandat sy ouers oorlede is nie. Hy was nie seker hy kon soontoe gaan sonder dat sy hart in stukke geruk sal word nie, maar nou het hy nie veel van ‘n keuse nie. Niemand anders kon dit vir hom doen nie en dit was tyd dat hy groot word en ophou om sy verantwoordelikhede te vermy.
Hulle het park verlaat sonder dat iemand agterkom. Collin het terug gekyk vir die laaste keer na die dame in die broek. ‘n Deel van hom het gehoop hulle paaie kruis weer. Hy wou haar vra oor hierdie avontuur en die rede daarvoor. Dit sal ‘n interessante storie wees.... Hy sal haar seker nie gou weer sien nie. Hy sal binnekort in die platteland wees, begrawe in die huis die herstelwerk en plaas opdaterings. Niks daarvan het enigiets te doen met ‘n onkonvensionele dame wat haar perd ry in die park in mans klere nie...
Charlotte het in haar kamer heen en weer geloop, waar sy heen verban is vandat hulle terug is by die huis. In haar kamer het sy die mans klere uitgetrek en weer haar eie onderklere en rok aangetrek. Haar ma sal ‘n floute kry as sy afgaan sitkamer toe met die broek aan. Vir ‘n oomblik het sy gedink haar ma gaan haar daar in die park bydam. Sy kan nie onthou dat sy die Markiesin al so ooit so kwaad gesien het nie. Haar gesig was so blosend dat dit met ‘n helder rooi appel gekompeteer het.
Haar ouers is ongelooflik kwaad. Baie kwater as wat sy gedink het hulle sou wees... Die skema van haar het na goeie manier geklink om haar sin te kry. Nou bevraagteken sy die waarheid van wat sy geglo het. Sy het dit gehaat om haar ouers teleur te stel. Veral haar pa ... sy het hom nog altyd bewonder vir sy brawe optrede tydens die oorlog. As sy ooit trou, hoop sy die heer vir wie sy haar hart gee, kan net so dapper wees. Nie dat sy hoop die land gaan weer enigiets wat na oorlog lyk deurgaan nie, maar sy soek nog die kwaliteit om diep te wees in haar fiktiewe liefde voor sy hom haar hart gee. Dit lyk nie na te veel om te vra nie...
Die deur van haar slaapkamer het oop geswaai. ‘n Diensmeisie het ingekom en gebuig. “Verskoon my, mejuffrou,” het sy gesê. “U moeder en vader vra u teenwoordigheid in die salon.”
Haar hart het swaar in haar bors geklop. Hier is dit. Die afrekening vir wat sy veroorsaak het sodat sy permissie kon kry om terug te reis na Seabrook. Sy sal die vryheid hê om haar novelle te voltooi sonder bekommernis oor enige sosiale verbintenisse. Charlotte het hard gesluk en ‘n versterkende asem in getrek. “Dankie, Mildred,” het sy vir die diensmeisie gesê. Sy was trots dat haar stem so egalig klink. Haar stem het nie die senuagtigheid wat deur haar liggaam ratel weerspieël nie. Dit was ‘n wonderwerk dat sy nie onbeheerbaar gebewe het nie. Vir een of ander rede het sy getwyfel dat vraag nie die woord was wat haar ouers gebruik het nie – eerder beveel of geëis. Vra sou beteken dat sy ‘n keuse het. Charlotte was baie seker eis was die korrekte woord om te beskryf wat haar ouers van haar verwag het.
Sy het voor die deur van die Salon gestop en nog eens haar asem ingetrek. Vir een of ander rede het sy gedink sy het dit nodig vir die komende konfrontasie. Charlotte het vorentoe getree en die salon binne gegaan. Sy het haar kop hoog gehou. Dit sal haar niks help om swakheid te wys nie. Haar ouers, so veel soos wat sy hulle lief het, was genadeloos. Hulle sal haar laat terughardloop na haar kamer as sy hulle toelaat om haar met woorde te kasty. Dit beteken nie hulle was ongeskik nie. Haar ouers was nog altyd liefdevol en koesterend terwyl sy groot geword het van kind tot jong vrou, maar hulle het ook nie dwase verdra nie. Charlotte kan wed dat hulle haar dade as dwaas verby beskou.
Haar ma het rustig gelyk met geen een van haar middernag hare uit plek nie. Daar was nie veel kleur in haar gelaat nie, net ‘n skimp van pienk. Weg was die donker rooi kolle en niks anders as romerige vel het oorgebly nie.
“Julle wou my sien?” Dit was nie bedoel om ‘n vraag te wees nie, maar het so uitgeglip...
“Sit asseblief,” het haar pa gesê terwyl hy wys na ‘n stoel naby die bank waarop hulle albei reeds gesit het. Haar ma het kalm ‘n koppie tee geskink en twee klonte suiker bygevoeg. Sy het toe ‘n slukkie geneem asof sy nie op die punt was om straf uit te deel nie. Genadeloos...
“Ons gaan nie jou dade bespreek nie,” het haar pa begin. Sy goud blonde hare was deurmekaar. Hy moes sy hand ‘n paar keer deur sy lokke getrek het uit frustrasie. “Dit is nutteloos om die besonderhede van die insident te herhaal. Wat gebeur het, het gebeur.” Hy het sy glas gevul met amber vloeistof en ‘n sluk geneem. Nie tee vir haar pa nie... Dit was brandewyn in daardie glas. Sy het haar pa na drank gedryf. Sy was nie seker hoe sy daaroor voel nie. Miskien moes sy skaam voel, en miskien was sy, maar sy het haar doel bereik so sy sou op hierdie paadjie moes bly as sy hoop om die einde daarvan te sien. “Wat ons gaan bespreek is wat ons besluit het om te doen oor hierdie situasie.”
Haar ma het ‘n botterbroodjie opgetel en dit met konfyt gelaai en ‘n happie geneem. Gaan sy Charlotte ignoreer regdeur die gesprek? Op ‘n manier .... het dit seergemaak. “Ek verstaan,” het sy geantwoord. Op ‘n manier het sy daarin geslaag om haar stem emosieloos te hou. Sover het sy dit alles sonder probleme hanteer. Sy kan dit doen.
“Het jy enigiets te sê vir jouself?”
Charlotte het haar kop stadig geskud. Dit sal niks help om haar dade te verdedig nie. Sy het aangetrek soos ‘n man en deur Hyde Park gery ... aspris. Daar was geen verskoning wat aanvaarbaar is nie. “Ek het geen wens om enige verdediging uit te dink oor my dade nie. Ek sal aanvaar wat u besluit.” Daar was net een plek waarheen sy gestuur wou word. Sy het gebid dat haar klein eskapade in die park nie verniet was nie. Hulle moes haar huis toe stuur. Hulle moes net. Charlotte het dit gehaat dat sy haar ouers enige angstigheid veroorsaak het, maar die veroorsaking van ‘n skandaal was die enigste manier om te verseker dat hulle haar huis toe stuur. Sy sal niks daarvan verander nie. Dit sal haar gee wat sy die meeste wou hê... om terug te keer na Seabrook. Daarvoor kan sy nie haarself toelaat om skuldig te voel of om terug te staan vir wat sy wou hê nie. Haar ouers het nie verstaan wat sy wou hê nie, en daarom moes sy hulle dwing om te doen wat sy nodig het. Selfs al is hulle dan teleur gestel in haar.
“Dis is wys van jou,” het haar pa haar vertel. “Veral omdat jy nie keuse het nie.”
Dit het nie... goed geklink nie. ‘n Voorbode het diep in haar maag gaan sit. “Alles reg...” sy het hard gesluk. “Wat het julle besluit?”
“Ons het ‘n paar opsies gehad,” het haar pa begin. ‘n Paar? Daar was net een: Seabrook... Wat het hy bedoel? “Seabrook is altyd ‘n opsie, maar as ons jou huis toe stuur, leer jy nie ‘n les nie. So dit gaan glad nie werk nie.”
Haar hart het tot op haar voete gesink en haar maag het begin pyn. Wat is besig om te gebeur? Waarheen stuur hulle haar? Dit was verkeerd, alles verkeerd. “As ek nie huis toe gaan nie, waarheen gaan ek dan?” Het sy dit alles verniet gedoen? Sy het nooit gedink daaraan dat hulle haar nie Seabrook toe sal stuur nie. Dit... sy het geen woorde gehad oor hoe dit haar laat voel nie. Sy moet sterk bly. Miskien kon sy dalk nog haar doel bereik, selfs al het dit nie presies verloop soos sy dit wou gehad het nie.
‘n Glimlag het op haar ma se gesig gevorm. Dit was amper ... dreigend. “Ek het gedink dis wat jy wou gehad het.” Sy het haar tee neergesit en Charlotte se oë ontmoet. “Jy gaan by jou Groot Tante Seraphina bly. Sy leef alleen en dit sal tot haar voordeel wees om jou by haar te hê vir die volgende paar maande.” Haar gedagtes het verdwyn vir ‘n paar minute terwyl daardie informasie insink. Sy was teleurgestel dat sy nie huis toe gaan nie, en hulle stuur haar na ‘n plek wat sy gaan haat. Hulle straf haar, soos sy verwag het, maar so deeglik dat sy begin spyt raak oor wat sy gedoen het.
Tant Seraphina ... was antiek. O, dit was seker ‘n oordrywing. Charlotte wou nie volgende paar maande in haar tante se geselskap deurbring nie. Sy sal wil praat en sosiale geleenthede bywoon; alles dinge wat Charlotte wou vermy. Hierdie storie speel nie uit soos sy beplan het nie, maar sy kon nie teruggaan en alles verander nie. Sy het dit aan haarself gedoen en sy moet die beste maak van haar situasie. Hoe erg kan dit wees?
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=67103814) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.