Афғон шамоли 2-китоб. Қопқон

Huddi qiyomat qoyim boshlangandek hamma har yoqqa qocha boshladi. …Yuz metrlar nariga tushgan snaryadning gumburlagan ovozi eru kokni larzaga soldi. Abdurasul erga ekib qoyilgandek tanasi er ostida, boshi er ustida. Hech kim bu boshni kormadi. Kimdir taqali etigi bilan qurbaqani bosgandek qonga botgan boshni toptab otdi. U bu azoblarga dosh berolmasligini tushundi. Shunda Abdurasulning koz oldidan tugilib osgan yurti, ota-onasi, yor-dostlari otdi. Beixtiyor vujudini tark etayotgan bor quvvatni yigib «Onajo-o-n» deb qichqirdi… «Afgon shamoli»ning ikkinchi kitobidan olingan shu kichik parcha oz vatanida yaratish, yashnatish, bilim olishga qodir bolgan ozbek oglonining begona erlarda yot goyalarga asir bolib qanchalar xor bolganini koz oldimizga keltiradi. Asar davomida kitobxonlar vataniga, xalqiga xiyonat qilgan, shuningdek, oz qilmishlaridan pushaymon bolgan boshqa qahramonlarning ham boshidan kechirganlari, ichki kechinmalaridan ogoh boladilar…