Almaqurdu yuxuları
Solmaz Kamuran
Əsərləri 20-dən çox ölkədə nəşr olunan, müəllifi olduğu qədər tərcüməsini də bildiyimiz türk ədəbiyyatının ustadı Solmaz Kâmuran Almaqurdu yuxuları ilə 7 yaşından 70-ə qədər bütün uşaqları böyük bir fantaziya dünyasına dəvət edir.
Solmaz Kamuran
Almaqurdu yuxuları
"Bilmək istəyi müdrikliyin başlanğıcıdır".
Sokrat
Bu gün də bəllidir ki, çox isti olacaqdı, yenə də Tənbəl Avni ilə yatalaq Hamdi bəydən başqa hamı işinə getdi. Sevim xanım kölgədə olmasına baxmayaraq quruyub büzüşməməsi üçün sırğaçiçəyini beş dəfə yudu; Bedri tərdən su içində qalmış kürəyini, boynunu qarpız piştaxtasının başında durmadan qaşıdı; məhəllə pişikləri səksən doqquz il sonra yenidən hamılıqla bələdiyyə çimərliyinə qaçıb dənizə girdilər; huşsuz qağayılar balıqçı piştaxtalarının altına çəkilmiş, balıqlarsa sürülər halında sulara arxası üstə səpələnmişdilər. Saqqız kimi yapışqan, məcun kimi yavaş və heç cür axmayan gün, axır ki, bitdi. Günəş üfüqdən aşağı hopp deyərək atılıb gözdən itdi.
Axşam oldu, yüngülcə külək qalxdı, anamla atam atışmağa başladı. Anam atama: "Xeyr, ora kiçik bir qız uşağı üçün münasib yer deyil. Kəs bu valı, o məktəb olmaz!" – deyirdi. Atam da anama: "Həmişə eyni valı qoyursan, bu başı dəyişdirsən çox qəşəng olar…" – deyə cavab verirdi.
Evdə val səslənmirdi, o antikvar qrammofon həmişəki yerində, kitabxananın ən üst rəfində dururdu. Bizim evdə sadəcə səs-küy vardı, musiqi yox idi. Bilirdim, məni göndərmək istədikləri o pansionlu yay məktəbi haqqında mübahisə edirdilər və heç kim məndən bir söz soruşmurdu. Onlar bir-birlərinə qışqırarkən səssizcə əşyalarımı yığdım; kaleydoskopumu, durbinimi, böyüdücü şüşəmi, “Ölkələr” kitabımı, atlasımı çantama qoydum. Ayaqqabılarımı geyinib çölə çıxdım. Atım Külək qa-pının qarşısında məni gözləyirdi. Belinə minib yola düzəldim; bibimgilə gedirdim, hər kəs ona "qəribə qadın" deyərdi, amma olsun, o mənim bibim idi…
Yollar bomboş idi, yəqin bütün məhəllə özünü dəniz sahilinə vermişdi, qaranlıq küçələrdə bir az ürkdüm, amma Külək qorxmur, dördnala çapırdı. Qəlbim çox qırılmışdı, əlimdən tutan kimsə yox idi, təkbaşına idim, tənha idim…
Yaxşı ki, "qəribə" də olsa bir bibim vardı… Bibimin bağça qapısına çatdıq. Əvvəlcə təpədəki zınqırovu səsləndirdim, baxdım gələn-gedən yoxdu, uzun-uzadı zəngə basdım. Axır ki bibim göründü:
– Nə var, Kirpicik? – dedi.
– Yay məktəbinə getməyəcəyəm, sənin evində qalacağam…
– Niyə? Bura karvansaradırmı?
– Karvansarayamı gedəydim? Üstəlik, onun harada olduğunu bilmirəm. Yeri gəlmişkən, sən mənim bibim deyilsənmi?
– Haqlısan, bəli, bibinəm. Yaxşı, Kirpicik, gəl görək.
– Mənə niyə həmişə Kirpicik deyirsən?
– Saçların, gözlərin mənə kirpiləri xatırladır, üstəlik, mən kirpiləri çox sevirəm.
Məni sevdiyini eşitmək xoşuma gəlmişdi, amma nədənsə özümü buna əhəmiyyət vermirmiş kimi göstərdim.
– Bizim evdə həmişə eyni val səslənirmiş, – Küləyi içəri gətirməyə çalışarkən dedim.
– Hər evin elə bir valı vardır… Bu da gəlir? Bu şey, yəni bu çubuq?
– Çubuqmu? O, mənim atım Küləkdir!
– Gözlərim gecələr yaxşı görmür, Kirpicik, gözlüyümü taxmamışam… Yaxşı, elədirsə gəl sən atını bu tərs tutun budağına bağla.
Atımı tərs tutun yanına buraxdım və "qəribə" bibimin evinə girdim.
Bu evdən portağal iyi gəlir. Şirin yay portağalı, şəkər kimi…
Bibim ocaqdakı şorbanı qarışdırdı, qaşığın ucuyla dadına baxarkən: "Duzsuzdur, duzsuz", – deyə mızıldandı.
Mən o əsnada balkon qapısının qarşısında ayaqqabılarımı çıxarıb ayaq barmaqlarımın aralarına yapışmış toz-torpağı təmizləyirdim.
– Əl-üzünü yu, – dedi, – su adamı dincəldir.
O əsnada telefona zəng gəldi, amma necə bir zəng.
Yupyumru, qıpqırmızı telefon elə atılıb-düşürdü ki, az qala yerə diyirlənəcəkdi. Bibim çiçəkli önlüyünün ucuyla dəstəyi tutub qaldırdı:
– Bəli, bəli, problem yoxdur. Hər şey yolundadır. Gəlməyinizə ehtiyac yoxdur. Gəlməyin.
Dəstəyi yerinə qoydu.
– Anamgilmi zəng eləmişdi? – deyə soruşdum. Gəlib məni aparmalarını istəmirdim. Mən o evi tərk etmişdim, bundan sonra bibimin evində qalacaqdım.
– Yox, canım. Elektrik kəsilmişdi axşamüstü… Amma mən elektrik naqilləri ilə bağlı problemi həll etdim.
Mənə göz vurduqdan sonra yenə mətbəxə keçdi. Rəfdən bir qab götürüb qapağını açıb iylədi.
– Bax bu, qurudulmuş göz yaşıdır, kim bilir neçə əsrdən qalıb… – Bir çimdik götürüb şorbaya atdı. – İndi oldu, – deyərək gülümsədi.
Bibim, deyəsən, şorbadan başqa bir şey bişirməyi bilmirdi, mənə yeddinci doğum günümdə yosunlardan dəniz şorbası bişirmişdi. Əlbəttə, xatırlayıram, onsuz da hələ heç bir il olmayıb. İçinə dad verməsi üçün üç damla körpənin ilk gülüşü şərbətindən damlatmış, azca da ilk eşq saqqızı əzib əlavə etmiş, ən əsası isə bol-bol yakamoz – ay işığının suda əksindən tökmüşdü. Doğrusu, şahanə idi…
– Bu nə şorbasıdır? – deyə soruşdum.
– Yeni ümid… Çox ləzizdir.
İlk günüm yaxşı keçmədi. Səhər erkəndən velosipedimə minib özümü çölə atdım. Bibim çəhrayı velosipedi zirzəmidən çıxarıb qapının yanına qoymuşdu. Velosiped onun uşaqlıq vaxtından qalıb, amma hələ də təzəcə alınıbmış kimi tərtəmizdir, minməyimə icazə verir. Səbətə də bir kağız parçası qoyub. Qeydində bunlar yazılmışdı: "Mən tərəvəz bağçasına gedirəm. Kərə yağlı şirin kökələrini ye. İçinə bol-bol qovrulmuş macəra qatmışam, qozlu və darçınlıdır…"
Kökələr ilıq idi, bibim hər halda səhər bişirmişdi. İkisini velosipedlə gəzərkən yedim, üçüncüsünü isə küncdəki söyüdün altına qoydum. Bilirəm, hava qaralınca oraya bir kirpi gəlir, axı mən də bibimin kirpisiyəm, yeməyimi onunla paylaşmaq istəyirəm.
Başqaları tapıb yeməsin deyə üstünə bir az çır-çırpı qoydum. Paylaşmaq gözəldir…
Amma hər kəs paylaşmağı bilmir. Evə məyus və hirsli bir halda döndüm. Məhəllədəki uşaqlarla dalaşmışdım. Oğlanlar velosiped yarışına qızları buraxmadılar. Halbuki onların hamısını keçə biləcəyimdən əmindim. Çox hirsləndim, qışqırdım, onlar da mənə hirslənib qışqırdılar. Axırda da sağ yanağım şişkin, sağ gözüm sarıqlı şəkildə evə döndüm. Xeyr, məni döymədilər, hirslə velosipedi dəli kimi sürətlə sürərkən yıxıldım. Üstəlik, çəhrayı velosipedin boyaları da sıyrılıb töküldü.
Bibim hirslənmədi, amma gecə mənə şorba bişirmədi. Yatarkən onun yerinə bir stəkan buz kimi su verdi. İçinə bir az təzə nanə, bir az yarı açmış gecə yasəməni, bir də dəfnə yarpağı qatıb… Sonra bir dənə də qurudulmuş acı bibər gətirib: "Davakarlığa yaxşı təsir edir, ürəyin dava-dalaş istədikdə yeyərsən, ağzın yanar", – dedi.
Bibim bu səhər zoğallı tarhana bişirdi, şorbanı qarışdırarkən dayanmadan: "Pislik arxasınca qaçan öz sonunu gətirər" – deyə təkrarlayırdı. Qəribə bir qadındır… Bəli, mənim bibim, həqiqətən, çox qəribədir…
Günortadan sonra parka getdim, xeyli “havalı” idim; hər halda dünən oğlanların qabağından qaçmadığım, qabağından yeməyən bir qız olduğumu göstərdiyim üçün idi ki, qızlar mənimlə çox maraqlandılar, özümü orta əsrlərin meydan savaşlarından çıxmış qəhrəman bir qazi kimi hiss etdim…
Sonra evə gəldim, bibim mənə mətbəx dəstinə yayılmış qarışqaları toplamağımı tapşırıb dedi: "Diqqətli ol, birinin belə ayağı burxulmasın…"
Xeyr, heç birinə bir şey olmadı, çünki onları sərbəst buraxdım… Hətta bir çay qabına azca itburnu cemi də qoydum ki, yeyib kef eləsinlər. Ayy, necə də üstünə tökülüşdülər, qab tərpənişən qara qarışqa topasıyla örtüldü.
Toplaşdılar da… Ehh, canım, hər necə də olsa qış gəlincə gedərlər… Zənnimcə, bibim hələ də günorta yuxusundadır, onsuz da qalxanda aləm bir-birinə dəyəcək.
Əgər çox hirslənərsə ona bir dənə qurudulmuş bibər verəcəyəm, zəhər kimisindən. Ürəyi dava-dalaş istəyirsə yesin! Eynilə onun mənə keçən gecə bibər verərkən dediyi kimi…
Axşamüstünə yaxın "Qanadlı Qarışqa" kuryer şirkətinin yük maşını evin qabağında dayandı. Bir qab dolusu işıldaquş, bir qutu alma qurdu yuxusu və bir də çox gözəl bükülüb qablaşdırılmış bir yumaq arılar oratoriyası gətirdilər. Bibim dedi: "Şanslısan, doğrusu, bunları sifariş verərkən tapa biləcəklərinə çox da ümid etməmişdim".
Bibim bu gün nədənsə bir az durğundur…
– Havadandı, – dedi, – çox nəmlidir, məni yorur.
Axşam zoğallı tarhana şorbasından qalanı içib erkəndən yatdım. Mən yatmazdan əvvəl gəlib işıldaquş qabını, alma qurdu yuxusu qutusunu, arılar oratoriyası yumağını baş tərəfimə qoydu, pəncərələri açdı. Panın nəfəsiylə sərinləyən otağım getdikcə tənhalaşarkən, mən də ən gözəl yuxuların ənginliyinə doğru yelkən açdım…
Bibim məni oyandırdıqda saatın neçə olduğunu bilmirəm, olduqca həyəcanlı idi; meteor yağışı varmış…
– Hava buludludur, amma yenə də bir şey görə bilərik, gəl, tez ol! – dedi.
Bir az qaranlıq göy üzünə baxdıq, gözlərimi çətinliklə aralayırdım, çox yuxulu idim. Meteor yağışından bir şey anlamamışdım, bir neçə sürüşən işıq idi də… İşıldaquşları seyr etmək ondan daha yaxşı idi.
– Yatmaq istəyirəm, – dedim.
Səsindən sanki hirsli kimi idi.
– İndidən büzüşmüş xiyar kimisən! Get yat… Bilirsənmi, növbəti meteor yağışı beş il sonradır, o zaman seyr edərsən…
Bibim bunu sanki beş dəqiqədən bəhs edirmiş kimi söyləmişdi, halbuki o vaxta hələ çox vardı, uzun beş il… Mürgülü halda dal-dalı yatağıma doğru getdim və büzüşmüş bir xiyar kimi uzandım. Bibim yəqin aşağıda yenə nə isə bişirirdi, burnuma iyi gəldi, əlbəttə, qəribə bir iy idi, sanki yanıq ulduz iyi idi… Gənziyim yanırdı…
Duzla şəkər birlikdə alovlanırmış kimi idi…
Əslində xiyar duzla da, şəkərlə də yeyilə bilər… Yatmazdan əvvəl ən sonda bu faydalı nəticəyə gəldim. İşıldaquşlar getmiş, arıların konserti bitmiş, geridə təkcə almaqurdu yuxuları qalmışdı. Qulaqlarıma, burnuma, ağzıma doluşub məni yuxular ölkəsinə daşıdılar…
Bu səhər dənizə gedərkən bibim qapı ağzında dayanıb qaşqabaqlı bir sifətlə: "Sənə heç bir şeyi məsləhət görmürəm, istəyirsən döyüş, istəyirsən barış, nə istəyirsən elə, – deyərkən kiçik bir paket uzatdı. – Al götür, yenə dünən gecə kökə bişirdim, acınca yeyərsən".
– İçində nə var?
– Bol soğanlı uşaqlıq xatirələrim, – deyə cavab verdi.
Uşaqlıq xatirələri imiş… Həm də bol soğanlı!
Bütün günü suda idik. Üzdüyümüzü deyə bilmərəm, bol-bol balıqlama atıldıq, itələşdik, didişdik, gülüşdük və acdıq. Kökələrimi yan qonşunun qızı Əsra Rəngizlə paylaşdım; kökələr gözəl idi, o da… Məndən bir neçə yaş böyükdür.
Mən də böyüyüncə onun kimi olmaq istəyirəm. Həm gözəl və nəzakətlidir, həm də yaxşı ürəkli…
– İçində nə var bunların? – deyə soruşdu.
– Bibimin bol soğanlı uşaqlıq xatirələri, – dedim. O qədər çox güldü ki, soğanlar boğazında qaldı… Kürəyinə vurdum, öskürdükcə öskürdü. Rahatlayınca dedi:
– Bilirsənmi, atam demişdi ki, bibin bir zamanlar buraların ən ağıllı, ən gözəl qızı imiş. Üstəlik, çox gözəl üzərmiş, kişilər belə onunla yarışa bilməzmiş…
Sanki bütün bunları bilirmişcəsinə başımı tərpətdim.
Evə qayıdarkən əvvəlcə ağcaqanadlar bizə hücum elədi, sonra vertolyota bənzəyən uçan böcəklər də onlara, ardınca qaranquşlar başımızın üstündə çılğınlıqla uçuşdular. Axşam bir sehrbazın qara sətin arxalığı kimi üstümüzə düşürdü…
Əsra Rəngiz:
– Nə qədər əsrarəngiz bir axşamdır… – deyərək ətrafı göstərdi.
Çiyinlərim yanırdı, kürəyim və yanaqlarım da…
– Günün ən gözəl saatları…
Bir mahnı oxumağa başladı:
Sevinək biz, sevinək, azadıq,
Hür könlümüz bir əngin dəniz…
Günəş üfüqləri çiçəkləyir,
Sabahlar bizi gözləyir…
Sevinək biz, sevinək, azadıq,
Həyat yolunda heç yorulmaz gedərik…
Səsi nə qədər gözəl idi.
– Mənə bu mahnını anam öyrədib, ona da öz anası öyrədibmiş, mən də sənə öyrədəcəyəm, – dedi.
– Hür nə deməkdir?
– Azad deməkdir.
Əlimdən tutdu, birlikdə ağır addımlarla tozlu yolla getdik. Küçəmizin başına gəlincə mənə sarı dönüb gülümsədi, tərəvəz bağçasını sulayan anasına əl edərək dedi:
– Sabah görüşərik, balaca, bibinin kökələri əla idi, təşəkkür edirəm.
Bəli, qəti şəkildə böyüyüncə Əsra Rəngiz kimi olmaq istəyirəm.
Əsrarəngiz…
Yarasalar saçaq altlarından sürətlə, amma heç səs çıxarmadan qoruğa doğru uçarkən bağçaya girdim, hava xeyli qaralmışdı. Kandardakı əskinin altından açarı götürüb qapını açdım; tıqqıltını eşidən bibim başını belə qaldırmadı, kətanın üzərinə naxış vururdu.
Ayaqqabılarımı çıxarıb kənara qoydum, bibimin bir yarım qarışlıq evcil zürafələri vazadan sallanan iydə yarpaqlarını yeməklə məşğul idi.
– Sənə xardal şorbası bişirdim, – dedi. – İçinin odu çölünlə bir olsun, elə çox yandırmır, sadəcə bir anlığa qovurur. Həsrətlər kimi…
Sonra naxış iynəsini yenidən kətana batırdı…
Xardal şorbasını içərkən gözüm qarşıda dayanan güzgüyə sataşırdı. Bir qaşıq içirdim, güzgüdəki görünüşüm bir əjdaha olurdu; ağzından, burnundan od fışqıran bir əjdaha… Sonra acı hissi keçirdi və güzgüdə burnunu çəkən, dağınıq saçlı bir qız uşağı görürdüm. Güzgünün üst tərəfindəki ququklu saatın altından sallanan kiçik yelləncəkdə şlyapalı, çiçəkli naxışları olan, enli yubkalı, ağ tor köynəkli gənc qız tikiş maşınının tempində yellənirdi.
Tıq, tıq, tıq, tıq, tıq, tıq, tıq, tıq, tıq…
Və bibimin kətana hörümçək toru naxışı vuran əli ona meydan oxuyan bir sakitlik və dözümlülüklə havada dairələr çəkərək gah enir, gah da qalxırdı, lap vals oynayırmış kimi.
Ta rararara…
Rarrar, rarrar…
– Niyə həmişə məhz hörümçək toru, bibi? – deyə mədəmdəki yanğının verdiyi cəsarətlə soruşdum.
– Çünki o, kainatın ən mükəmməl şeyidir.
Bibimi anlamırdım, həqiqətən qəribədir…
– Kökələr çox gözəl idi, – dedim, – Əsra Rəngiz də çox sevdi.
İynəsini bir neçə dəfə də incə dəlikli parçaya batırıb çıxardı.
– Soğanlı uşaqlıq xatirələrin həqiqətən ləzzətli idi, – deyə davam etdim. Coşmuşdum, bir sual da verdim: – Nə edərdiniz uşaqkən?
Heç cavab verməyəcəkmiş kimi görünürdü, boşqabımı götürüb ayağa qalxdım, birdən danışmağa başladı:
– Külək, dəniz, qum, günəş… Hamısı eyni idi, lap bugünkü kimi. Mən də sənin kimi idim… Sən bu gün nə etdinsə, biz də dünən onu edərdik.
Bibimi suda tullanarkən təsəvvür edə bilmirdim. O əksinə, qəribə, yaşlı bir qadın idi.
Mən yatmaq üçün yuxarı mərtəbəyə çıxarkən arxamca səsləndi:
– Əsla dişlərini fırçalama, ayaqlarını yuma; ehh, üst-başına da laqeyd yanaş, ilan dərisi kimi at yerə…
Məni qıcıqlandırır… Etməyimi istədiyi hər şeyin əksini deyirdi. Duş kabininin qapısını oraya girdiyimi bilməsi üçün bir az sərt şəkildə örtdüm.
Yataqda uzanarkən dənizdə üzən bibimi xəyalımda canlandırmağa çalışdım, bacara bilmədim. Bu gün çox əsrarəngiz keçmişdi… Necə oldusa işıldaquşlar, arılar bir gecə əvvəlki kimi yenə otağıma doldu. Kürəyim, çiyinlərim yanırdı, hətta hər yerim sızıldamağa başlamışdı. Nə qədər yorğun idim. Göz qapaqlarım sanki ballı bir yapışqanla bitişdi, özümü yuxuların qanadlarına buraxdım…
Dünən, sən demə, məni gün vurubmuş, bu günü yatmaqla keçirdim, arada kaleydoskopumla əyləndim, amma günün çoxunu yarıhuşsuz halda yatdım. Bibim alnıma, biləklərimə sirkəyə batırdığı əskiləri qoyurdu, ancaq hava qaralarkən qızdırmam düşdü. Mənə dedi:
– Yaxşı ki xəstələndin, bax səndən ləziz iy gəlir, çiroz kimi…
– Çiroz nədir?
– Çiroz möcüzəvi bir yeməkdir. Balıqçılar baharın sonunda yumurta töküb sısqalaşmış us_qumruları tuturlar, onlardan hazırlanır. Hətta buna görə sənin kimi sısqa uşaqlara da çiroz deyilir.
Özümü, doğrudan da, sısqa bir balıq kimi hiss edirdim… Yorğanımı burnuma qədər çəkdim.
– Sonra nə edirlərmiş o sısqa balıqlardan?
– Sonra balıqların içlərini təmizləyib onları günəşdə və küləkdə yaxşıca qurudurlar. Sonra da sirkəylə yumşaldıb ləzzətlə yeyirlər. Üstünə də bol-bol şüyüd tökürlər. Çox ləzzətlidir.
Dərhal gedib bir stəkan suyun içində bir dəstə şüyüd gətirib baş tərəfimə qoydu.
– Şüyüdsüz çiroz yeyilməz.
Şüyüd dəstəsinin üstündə toppuş, iştahlı, yaşıl bir tırtıl vardı.
– Tırtıllarla çirozlar dostdurmu? – dedim.
– Eyni restoranda yemək yeyənlər qədər… Dostluq üçün yeməkdən daha fərqli şeyləri paylaşmaq lazımdır.
– Məsələn, nə? Söylə mənə, mən Əsra Rəngizlə dost olmaq istəyirəm.
– Öz-özünə də olur, üstəlik, siz artıq dost olmusunuz. Evə əl-ələ gəlmədinizmi?
– Bəli… Əli çox isti və yumşaq idi. Səsi də çox gözəldir, mənə bir mahnı öyrətdi, amma tam əzbərləyə bilmədim.
– Nə imiş o mahnı?
Mahnını yadımda qaldığı qədər oxudum, "azadıq" deyərkən səsimi yüksəltməyə çalışdım, amma səsim zilə qalxmadı.
Gülümsədi.
– Bibi, sən niyə heç qəhqəhə çəkib gülmürsən? – deyə soruşdum.
– Üzümün qırışmamasını istəyirəm.
– Amma gözlərin gülür…
Bir azca qaşqabağını tökdü, bir söz demədən çölə çıxdı. Bir müddət sonra mənə şorba gətirdi, bol limonlu, toyuq suyu ilə bişirilmiş vermişel şorbası. Nazik-nazik doğradığı cəfərilərlə üstünə bir sual işarəsi çəkmişdi.
– Bu nədir? – deyə soruşdum.
– Bu gün üçün, əsrarəngiz…
Bibimi sevirəmmi, nədir bu belə…
Şorbamı bitirə bilmədim, bibim işığı söndürüb dedi:
– İndi yat, xəyallar bəzən gerçəklərdən daha yorucu olur, artıq dincəlməlisən…
Xəyallar gerçəklərdən dahamı yorucudur?
Pəncərənin kənarında bir ağcaqanad vızıltılarla öz ətrafında dəli kimi fırlanır; bəlkə o da mənim kimi xəstədir, uça bilmir. Qonşunun xoruzu bu saatda niyə qışqırır? Bəlkə o da xəstədir… Külək hər əsdikcə burnuma qapı ağzındakı çiçəklərin şirin qoxusu gəlir… Damda siçanlar dayanmadan bir-birini qovur… Və ağacqurdu acgöz bir iştaha ilə taxta masanı gəmirir…
Qırt, qırt, qırt… qırt, qırt, qırt… Qırt, qırt, qırt…
Sabah o dəliyə bir tel soxacağam, ağacqurdunu görmək istəyirəm. Mən bir çirozam, sirkə qoxulu bir çiroz… Birdən ürpərdim, ədyalıma möhkəmcə büründüm.
– Yoxsa öləcəkdimmi?
Bibim bir dəfə mənə: "Ölümdən və ölülərdən qorxma. Hər necə olsa da həyat varkən ölüm, ölüm varkən həyat olmaz" – demişdi. Amma əslində ikisi də var… Fikrim qarışdı, gözlərimi bərk-bərk yumdum. Deyəsən, yenə qızdırmam qalxmışdı.
Gecəyarısı birdən-birə oyandım. Yuxumda qanadlarımı çırpa-çırpa uçurdum, halbuki indi yaman gündəydim, yataqdaydım…
Dizlərim sızıldayırdı, diş ətlərim də… Yanağımı yastığıma möhkəmcə dirədim, cırcıramalar belə susmuşdu.
– Danışın də, – deyə qışqırdım. – Niyə indi səssizsiniz, niyə? Qorxuram.
Birdən bibim baş tərəfimdə peyda oldu, ağzıma bir qaşıq uzadıb dedi:
– İç, – dedi, – bu sehrli bir iksirdir. Hər dərdə dərmandır… Ələddinin sehrli çırağındakı cin bir az əvvəl gətirdi.
İksiri içdim, bibim yanımda oturub “Ölkələr” kitabımı açdı, oxumağa başladı. Onun həlim səsi məni rahatlatdı. Qorxularım toz zərrələrinə çevrilib havada dağıldı.
Bir az sonra Zümrüd quşunun qanadlarının arasında özümə yer edərək uzaqlara uçurdum. Nağıl quşu məni Kamçatkaya aparmağa qərar vermişdi. Sibiri başdan-başa gəzmək… Bax səyahət mən buna deyərəm…
Səhər o yandıqda bibim ayaq tərəfimdəki kresloda oturub yaylığa naxış vururdu, başını yuxarı qaldırmadan soruşdu:
– Necəsən, yaxşısanmı, boşboğaz Kirpicik? Dünən gecə gah tərlədin, gah titrədin…
– Sibir soyuq, İndoneziya da isti idi, – deyə cavab verdim.
– Demək, dediklərini buna görə başa düşmədim, mən təkcə quş dilini bilirəm… Nə ilə getdin oralara?
– Zümrüd quşunun belində…
– Mən qatarla getməyi seçərdim, daha komfortlu olar… Adam kitab oxuyar, qalxıb bir az gəzər…
Bibim hələ də üzümə baxmırdı.
– Yorğunam, – deyə mızıldandım.
– Normaldır, – dedi, – o qədər yol yorulmadan gedilə bilməz.
Turşu kimi idim, amma o qədər sirkəylə kim turşu olmazdı ki… Kaleydoskopumu götürüb yuxarı qaldırdım, tavanda yüzlərlə kəpənək vardı, başgicəlləndirici rəng və şəkillərdəki qanadları necə də ahənglə açılıb-yumulurdu… Çöldən gələn su səsinin ritmi ilə möcüzəvi bir rəqs edirdilər. Demək, bibim hovuzun fəvvarəsini açmışdı.
Hovuzu özü yüzlərlə balıqqulağından düzəldib; vergül şəklindədir, tam ortasında da bir balıq var, ağzından su püskürdür. Bəzi gecələr hovuza su pəriləri gəlir və bibimin suya buraxdığı şamların titrək işığında üzürlər. Pərdənin aralığından gizlicə onları seyr edirəm. Məndən başqa tamaşaçılar da var: kiçik qurbağalar, yengəclər və gecələr elektrik dirəyinin təpəsinə çıxan yaşlı bayquş… Pərilər saatlarla üzürlər, bəzən onların qəhqəhələrini də eşidirəm. Quş cəh-cəhlərindən daha gözəl səsləri…
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/solmaz-kamuran/almaqurdu-yuxulari-68342036/) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.